Details

Created: 14 August 2024

Ik doe het goed op getallen en daarom deel ik ze graag met je. Op een gemiddelde (werk)dag krijg je nogal wat informatie naar je hoofd geslingerd. Het is toch prachtig dat onze hersenen deze informatie meestal probleemloos verwerken. Niet elke dag is gelijk, maar om een beeld te geven, neem ik mijn werkdag met je door. Het begint met een drainage. De eerste 120 kilometer zijn gezet. Na deze drainage ga ik door naar drainage nummer 2, gevolgd door een bodyseal (gevalletje Hugo*) Mijn klokje op het dashboard geeft aan dat er inmiddels 2, 2 reisuren zijn verstreken. Van een Hugootje naar een thanatopraxie, 130km verderop. De gemiddelde snelheid was op dit traject 66km/uur. Aangekomen op mijn volgend werkadres voor (opnieuw) een Hugootje*, zag ik daar 16 A4-tjes. In een ruimte van maximaal 25m2. Door deze A4-tjes werd je daar in deze ruimte wegwijs gemaakt om goed te kunnen functioneren. Deuren sluiten bij vertrek, licht in de koelruimte uitdoen, bij gebruik wasbak, kraan goed sluiten. Ook op de afvalbak staan diverse regels uitgelegd. Waszak verschonen na vertrek, vuilniszak verschonen en in de container dumpen (met vervolgens een A4-tje waarop staat aangegeven hoe jij bij deze container kunt komen). Werkelijk, hebben we dit nodig om te kunnen functioneren? Ook het uitroepteken op deze A4-tjes maken je duidelijk dat het een ernstige zaak is. Kijk, GEEN drinkwater, die snap ik. Water in een mortuarium komt niet altijd rechtstreeks uit de kraan en staat soms maanden stil in een grote bak. Drinken van dit water zou immers gezondheidsproblemen met zich mee kunnen brengen. Onderweg naar huis pak ik nog 4 koekjes, drink 0,5 liter Gazeuse en zie op het dashboard dat ik inmiddels 483km heb gereden en daardoor 7,56 uur achter het stuur heb gezeten. Topdag

Hugootje*: Iemand die plotseling is overleden en binnen 1,5 dag niet meer toonbaar is. Ze worden paars/ zwart, zwellen op, bloed uit de neus, kikker-ogen, brilletje van het hoofd, ruiken zeer onaangenaam en uiteindelijk komen de knoppen door de zwelling uit de kist. Zie mijn eerdere posts over de veranderingen die ik aantref in het bloed van overledenen.

Details

Created: 04 August 2024

De weg kwijt, en niet een beetje. Onlangs hoorde ik van nabestaanden, dat er een kans zou bestaan, dat ze hun dierbare niet meer mogen zien. Deze persoon is overleden in het buitenland en komt per vliegtuig terug naar Nederland. Ongeschonden, maar gebalsemd. Het vliegtuig land op Schiphol, maar moet van de uitvaartverzekering per auto overgebracht worden naar een bedrijf in Lomm. Hier gaan ze meten of er door de balseming gevaarlijke stoffen uit het lichaam dampen, waarna wordt bepaald of de overledene in het rouwcentrum welkom is. Er staat letterlijk: Een rouwbezoek, condoleance of uitvaartdienst kan alleen plaatsvinden in een gesloten kist. Onze partners die, in overleg, eventueel wel kunnen faciliteren voor een verzorging, rituele bewassing of afscheid met een open kist zijn (en dan volgen er twee bedrijfsnamen). Het gaat hier om een intern document van deze verzekeringsmaatschappij. Tevens staat er in ditzelfde document: Het is niet toegestaan om na balseming thuis op te baren. Het is alleen mogelijk afscheid van een gebalsemde overledene te nemen onder strikte voorwaarden. Wat mijn gevoel hier over zegt, is dat ik in mijn gele auto stap, de overledene op zou willen halen en gewoon naar zijn woonhuis te brengen, waar deze aansluitend verenigd kan worden met de nabestaanden. Die wachten al dagen (zo niet weken) om herenigd te worden. Ik pas steeds minder in de wereld van de regeltjes, waarin menselijkheid niet op de 1e plaats komt te staan. Onlangs een gebalsemd lichaam in de tuin tussen de bloemen verenigd met zijn dierbaren, het was prachtig! Dat je nabestaanden niet bloot wilt stellen aan giftige dampen begrijp ik, maar door een beetje verder te denken dan – bij een thuis opbaring – aan alleen een woon of slaapkamer is mij te kort door de bocht. Wat kost dit allemaal onnodig extra tijd en geld, is het belastend voor de nabestaanden en sneu voor de overledene. Zo, dat moest ik even kwijt.

Details

Created: 04 August 2024

Ze was kats bevroren, maar nog niet doodverklaard. Hoe dan? In een verzorgingstehuis kom ik bij een overledene die enorme lekkage vertoonde, waarbij ik via een drainage alle lichaamssappen verwijder uit het lichaam. Maar zie hier, even voor jullie beeld. Het ging hier om een verwacht overlijden. Een patiënt die waarschijnlijk in de nacht komt te overlijden en waarvan de artsen in een soort convenant hebben vastgesteld in de nacht niet te hoeven schouwen. Eigenlijk staat er in Jip en Janneke taal: U hoeft mij niet wakker te bellen als deze patiënt komt te overlijden, want ik slaap liever. Omdat de schouw soms pas halverwege de ochtend uitgevoerd wordt, plaatsen sommige verzorgers (of uitvaartondernemers) goedbedoeld alvast een koelplaat onder deze patiënt. Maar jij en ik begrijpen dat deze patiënt (die nog steeds niet is geschouwd) gaat bevriezen op een koelplaat met een temperatuur van -15 tot -20 graden Celsius. Voordat ik met mijn werkzaamheden begin, vraag ik of de dood inmiddels is vastgesteld en krijg als antwoord: ‘Jazeker, de arts is twee uur geleden geweest.’ Ik kijk haar aan en stel direct een wedervraag. ‘Hoe lang ligt ze dan al op deze plaat te bevriezen?’ Ze kijkt me verbaasd aan, ‘de koelplaat hebben we er direct onder gedaan na haar overlijden.’ Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. ‘Wanneer is ze dan overleden, ik bedoel, hoelang ligt ze al op deze plaat te bevriezen totdat de (schouw)arts is geweest?’ ‘Oh nu begrijp ik u, daar ligt ze al zeker 10 uur op.’ Ik knipper wat met mijn ogen, schud mijn kop wat heen en weer en probeer vriendelijk te blijven. ‘Dus jullie bevriezen een lichaam zonder dat de schouwarts is geweest. Goedbedoeld, maar hoe kan een arts schouwen met een gedeeltelijk bevroren lichaam. Misschien heeft u haar wel doodgevroren.’ Ze begint te lachen. ‘Wij kunnen echt wel zien of iemand overleden is.’ Dat snap ik, maar kunt u ook zien of het een natuurlijk of niet natuurlijk overlijden is, daar komt de schouwarts toch ook voor. Op het A-formulier staat namelijk de naam van de arts met als tekst (citaat) en is ervan overtuigd dat de dood ten gevolge van een natuurlijke oorzaak is ingetreden.’ Ze kijkt me een beetje nerveus aan. ‘U had liever gezien dat we haar niet hadden gekoeld?’ Ik haal nog even diep adem en blijf vriendelijk, maar oh wat wilde ik graag even gillen. ‘Nee meid, ik had graag gewild dat deze overledene gewoon na haar overlijden was geschouwd. Zo hoort het en niet anders. Niet iemand koelen of verzorgen voordat er een schouwarts is geweest, ook niet bij een verwacht overlijden. Verwacht overlijden, ik vind het ook zo’n jeuk woord. Iedereen gaat hemelen, of verwacht jij iets anders? Beste schouwarts, alstublieft, kom uit je bed en toon iets meer respect voor een overledene, dankuwel.

Details

Created: 23 July 2024

Nabestaanden iets minder ongelukkig maken is iets wat ik vaak roep. Dat lukt me niet altijd, maar zal zeker mijn uiterste best doen. Opbaringen die niet vlekkeloos verlopen probeer ik iets bij te sturen, een verkeersslachtoffer probeer ik toonbaar te krijgen en bij lijkvinding zal ik kijken wat de mogelijkheden zijn om - indien gewenst - een thuis opbaring te realiseren. De kennis die ik heb, draag ik graag aan je over. De ervaring die ik heb opgedaan in de praktijk deel ik via lessen en via mijn boek

Details

Created: 29 June 2024

Een beetje als een messteek in de rug, zo voelde het. Tijdens een conflict met een leverancier, liep de discussie hoog op. Uiteindelijk kreeg ik verwijten naar mijn hoofd geslingerd, dat mensen in de uitvaart maar kunnen vragen wat ze willen. De discussie ging over (privé) verkeerd geleverde materialen en had tot dit moment geen enkele relatie met mijn beroep. Maar de aanval bleef maar komen en komen. ‘Jullie kunnen belachelijke prijzen vragen voor diensten en materialen. Alles gaat bij jullie tien keer over de kop.’ Er begon iets te koken bij me. Mijn prijzen zijn niet de hoogste en geef donaties 1 op 1 door aan nabestaanden. Daarbij ben ik na de aardbeving in Turkije afgereisd, waar we alle kosten van de reddingsoperatie zelf hebben bekostigd. Er is daar niks berekend aan nabestaanden of families. Ik vond het van deze man een beetje gelul in de ruimte en dat liet mijn bloed koken. Een klinische les kost bij mij €29,- en niks geleerd is niks betalen. Een camouflage les kost inclusief materialen slechts €199,-. Ook hier is niks geleerd, niks betalen. Ook bij de nabestaanden zal ik altijd kiezen voor de meest goedkoopste oplossing. Het heeft me zeker een dag gekost om mij weer iets aangenamer te voelen. Zijn woorden herhaalden zich in mijn hoofd, wat resulteerde in machteloosheid en verdriet. Terwijl ik dit schrijf, kom ik net thuis van een klinische les in Zuidlaren. Deze groep heeft mij weer mijn waarde teruggegeven, door aandachtig aanwezig te zijn en te luisteren naar de waardevolle tips die ik ze kon aandragen. We hebben gelachen, kleffe cake gegeten en bovenal geluisterd naar de dingen die we van elkaar konden leren. Zo waardevol kan een goede samenwerking zijn. Studenten bedankt.

Details

Created: 19 June 2024

Het gevaar (nog) niet zien. Ik wilde even tanken, maar op het moment dat ik mijn wagen langs de pomp stuurde besloot ik een eindje door te rijden. Ik kon werkelijk mijn ogen niet geloven, want op de tankunit zat een jongen van 16 jaar een sigaret te roken. Ik sprong uit de wagen en wilde hem eigenlijk met een brandblusser tegemoet treden. Eerlijk gezegd durfde ik dat niet, omdat ik bang was dat hij van de schrik zijn peuk ergens in het wilde weg zou gooien. Een foto van hem maken was snel gebeurd en kreeg meteen iets naar mijn kop geslingerd. ‘Hee, wat doe je, maak jij nou een foto van mij?’ Maar voordat hij zijn zin af kon maken stond ik al naast hem en vroeg hem of hij wel goed bij zijn hoofd was. ‘Heb je wel eens een verkoold lijk gezien?’ Dat was letterlijk wat ik aan hem vroeg. Zonder subtiel te zijn heb ik hem verteld wat ik dagelijks aan verminking onder ogen krijg. Ik denk dat hij de boodschap wel begrepen heeft. Zijn argument was dat hij niet mocht roken rondom de werkvloer en daarom een andere plek had gevonden om even zittend met een sigaretje zijn pauze te nemen. Tja….