Mazzel
- Details
Mazzel
Soms hebben mensen geluk bij een ongeluk. Nou was dit niet echt een ongeluk, maar geluk hadden ze wel. Financieel geluk, laten we het zo noemen. In een wat kil uitvaartcentrum, werd ik na 3 uur rijden hartelijk ontvangen met een bak sterke koffie waar een heerlijk geurende appeltaart bij werd geserveerd. ‘Hebben we iets te vieren?’ De ondernemer kijkt me aan, ‘ga weg gek, je zeurt altijd om gebak, ik dacht ik zal je krijgen.’ Ik proest wat in mijn vuist, ‘geloof er niks van, want zo ben je niet. Jij gaat echt niet speciaal voor mij naar de bakker om een stuk appeltaart te ritselen.’ ‘Maar luister vriend, het is een triest verhaal. Moeders is op haar 80e verjaardag onwel geworden. Ze wilden met het gehele gezin uit eten en aldaar zakte moeder op de parkeerplaats in elkaar. Aan het eten is de familie niet meer toe gekomen.’ Ik zet mijn kopje op de tafel en slik met een beste slok het laatste stukje appeltaart naar binnen. ‘Ja, wat je zegt, dat zijn geen leuke dingen voor de familie. En nu? Gaat ze na de thanatopraxie naar huis of blijft ze in dit uitvaart centrum?’ ‘De familie wil haar dolgraag thuis hebben. Het gemakkelijke voor jou is dat ze de kleding al aan heeft die ze voor haar uitvaart had uitgekozen. Niet dat ze wist dat ze zou komen te overlijden, maar het is een soort klederdracht met een korset. Tijdens de schouw hebben ze haar niet ontkleed en kan deze kleding gewoon aanblijven. Haar buik is enorm gezwollen en dat baart de familie nogal wat zorgen, vandaar de aanvraag voor de thanatopraxie behandeling.’ Ik kijk hem een beetje vreemd aan. ‘Je weet toch dat ze voor deze behandeling volledig ongekleed moet zijn? Ik wil zien waar mijn vloeistof komt en indien nodig injecteer ik het plaatselijk onderhuids wat bij.’ ‘Ja ja, dat weet ik wel, maar dat hoeft de familie niet te weten. Die denken nu dat ze zelf haar laatste kleding heeft aangetrokken en dat vinden ze wel een leuk idee.’ Zonder in de discussie te gaan over het feit dat ze dus nooit volledig geschouwd kan zijn, bekijk ik de formulieren van de arts waarop staat vermeld dat hij of zij er van overtuigd is dat de dood ten gevolge van een natuurlijke oorzaak is ingetreden. Voor mij een vrijbrief om de behandeling te mogen starten zonder juridische belemmeringen. Ook de discussie over het wel of niet vertellen dat ze alsnog ontkleed en weer gekleed gaat worden start ik nog maar even niet. Na een tweede bak koffie kijk ik hoe de vlag erbij hangt en zal ik eerst eens onderzoeken of deze overledene in aanmerking komt voor deze behandeling. Een gescheurde aorta, overgewicht of suikerziekte doen mij soms besluiten een ander advies te geven dan de gevraagde behandeling. Kiezen voor de beste oplossing voor de overledene en de goedkoopste voor de nabestaanden, dat is zoals ik werk. Als we samen naar haar toe lopen, zien we absoluut een dikke buik. Daarover hebben we geen misverstand. Als ik mijn gekwalificeerde handschoenen aantrek, begin ik het lichaam in nog geklede hoedanigheid te onderzoeken. ‘Jee man, die buik is wel absurd hard. Ik denk eerder aan een gezwel dan aan buikvocht of gas. Ik betwijfel of ik deze buik middels de thanatopraxie behandeling kan laten slinken.’ De ondernemer kijkt me aan en vraagt me of hij voor zijn beurt heeft gesproken. ‘Dat kan ik nog niet zeggen, maar hij is echt knetter hard hoor, sodeju. Dit heb ik nog niet eerder mee gemaakt. Maar het is best ingewikkelde kleding en ben er niet zo in thuis en zou het op prijs stellen als je mij er mee helpt. Een korset is voor mij ook geen dagelijkse kost, die zitten vaak erg strak en daarvoor is het gemakkelijker als jij haar buik even wat bij elkaar drukt. Hij twijfelt niet, trekt handschoenen aan en wacht op mijn aanwijzingen om haar te ontkleden. De ondernemer is een grote sterke man en ik ben er van overtuigd dat hij heel piëteitsvol mij zal kunnen helpen met het losmaken van het korset. Zijn grote handen zet hij in de zij van de overledene. Om eventuele lekkage op te vangen, doe ik uit voorzorg alvast een handdoek over de mond van de overledene. Druk uitvoeren op een overledene kan er voor zorgen dat er enorme lekkage uit neus en mond kan komen. Aangezien ze deze kleding opnieuw aan gaat krijgen, zetten we er ons beiden voor in om het schoon te houden. ‘Toe maar vriend, druk het maar iets bij elkaar, dan zal ik proberen de sluitingen los te maken.’ Hij drukt de zijkanten iets naar elkaar toe, waardoor er speling ontstaat op de strake sluitingen. Eerst de bovenste, eentje lager, nog eentje lager. ‘Huuu, was dat tan’ roep ik met mijn Drents accent. ‘Das gien gezwel, das een pensioen.’ Bij elke sluiting die we verder los maken, komt er een buideltje papiergeld tevoorschijn. Niet een beetje zakgeld, maar voor een vermogen. Deze dame wilde voorkomen dat er bij een eventuele diefstal in de woning al haar geld verloren zou gaan en droeg ze het veilig om haar middel. Ik kan je vertellen dat de familie aangenaam verrast was met de keuze van de thanatopraxie behandeling. Ik zag het stiekem een beetje anders. Als de arts had gedaan waartoe die is verplicht, dan had dit nooit kunnen gebeuren. Nu is het bij toeval ontdekt, maar voor het zelfde geld (leuke woordspeling, hihi) was ze met al haar spaargeld begraven of gecremeerd. Hoe zuur is dat? Zie mijn boek voor meer waargebeurde verhalen.
Boosheid en verdriet
- Details
Huilen, boosheid en verdriet. Ik had er nooit zo bij stil gestaan, maar door met mijn bedrijf neutraal te assisteren bracht het deze keer enorm veel rust bij de nabestaanden en bij de mensen die betrokken waren bij de nazorg van de overledene. Soms verliezen we van de natuur, dan gaat het stoffelijk overschot een beetje met ons op de loop. Niet letterlijk natuurlijk, maar de ellende is er niet minder om. Door naar beide partijen te luisteren en met ze in gesprek te gaan, is er alsnog een mogelijkheid ontstaan om waardig afscheid te nemen. Zo fijn om beide partijen weer vreedzaam en vol begrip naast elkaar te zien staan. Ik krijg er lente kriebels van. Zowel de familie als uitvaartorganisatie wil ik bij deze bedanken voor het vertrouwen in mijn kennis en het accepteren van mijn – soms wat directe – taalgebruik ;) Wil jij ook je kennis uitbreiden, kijk dan bij mijn klinische les
Ik pis in mijn broek
- Details
Lachebek, ik pis in mijn broek als zij begint te lachen. Een foto uit de oude doos, maar een foto die laat zien dat we beide kunnen stralen. Kim Spieard, die pukkel van toen die steeds meer binnen mijn bedrijf Special Death Care is te vinden. Ik geef haar een kans te groeien, groeien binnen mijn bedrijf en hoop van harte dat ze later net als haar vader de nabestaanden minder ongelukkig gaat maken. Vroeg of laat kom je haar tegen, zelfde ogen, zelfde natuur, dwars, maar correct. En wat betreft haar lach…. Ervaar het zelf!
Confrontaties
- Details
Beetje van slag. Niet alle confrontaties op een dodelijk slachtoffer zijn voorspelbaar en soms maken ze ook op mij een grote indruk. Zoals wellicht bekend zet ik me voor 100% in om afscheid nemen mogelijk te maken, maar eerlijk is eerlijk, het went nooit! De geluiden, het verdriet en de onvoorspelbare reacties door nabestaanden raken mij zeer. De reacties – en daarmee de herinneringen - komen bij me binnen en zullen waarschijnlijk nooit meer verdwijnen. Maar omdat afscheid nemen van een dierbare – hoe verminkt het ook kan zijn – zou kunnen helpen bij het rouwproces, blijf ik me inzetten voor deze nabestaanden. Met liefde en passie voor mijn vak!
Ha, soort van collega
- Details
Ha soort van collega rouwauto richting Oosterw. Ik moest er hartelijk om lachen en heb werkelijk geen idee wie mij dit gestuurd heeft. Het stond plotseling tussen mijn whatsapp berichten en zag het toen ik de wagen parkeerde. Ja hoor, ik ben me bewust dat de wagen opvalt, maar bedenk dat ik met deze wagen in 2020 weer honderden nabestaanden heb geholpen. Hij glimt, hij is geel, heeft 4 wielen en zit bomvol materialen waarmee ik nabestaanden minder ongelukkig weet te maken. Tja..... dat ik dan met een glimlach achter het stuur zit heeft vast te maken met het feit dat het mij gelukkig maakt.
Duuster
- Details
Met zijn poot omhoog pist hij tegen mijn linker voorwiel, rent vervolgens kwispelend door het gras om aan een drol van zijn soortgenoot te ruiken. Twee merels die wat achter elkaar aan huppen door het gras, terwijl boven in de lucht zwanen in een V-vorm door de lucht vliegen. Schapen in de wei met een dikke blauwe vlek op de kont, nog even en de lammetjes huppelen weer rond. Weet je, eigenlijk is het best leuk om bij de weg te zijn. Beesten die waarschijnlijk niet in de gaten hebben wat er rondom ons aan het gebeuren is en zich niks aantrekken van nieuwe regels en wetten. Ondanks dat het ook voor ons in de uitvaart best ingewikkeld werken is, heb ik schik van de kleine dingen. Kijk eens om je heen hoeveel moois er nog is, wedden dat je iets kunt vinden wat je een glimlach gaat bezorgen. Niet te somber in deze dagen en kom je er niet uit, durf dan om hulp te vragen. Op mijn vakgebied help ik je graag, opgezwollen overledenen weer wat slanker maken, lekkages verhelpen, wat bacteriën versuffen en onaangename geuren verstoppen. Ja…zelfs dat doe ik met een glimlach. En voor mensen die zich vervelen heb ik een boek geschreven. Waarschijnkijk tover ik hiermee een glimlach op je gezicht. Kiek an, tis allemaal niet zo duuster…..
Ondenkbaar
- Details
Ik zie veel dingen voorbij komen. Een zwarte piet die snoepgoed door de klas gooide, waarna alle kinderen op de knieën zo veel mogelijk snoep van de vloer raapten en in hun mond stopten. Vader die je naar school bracht met een auto die gevuld was met sigaretten rook. Maar ook het uitblazen van kaarsjes op je verjaardagstaart, waarna een ieder een punt van deze taart op een schoteltje kreeg gepresenteerd. Moeder die haar vinger nat maakte in haar mond om de modder van mijn voorhoofd te halen, een uitvaartverzorger die zonder handschoenen een mond hechte van de overledene. Veel van bovengenoemde is nu ondenkbaar. Waarschijnlijk zal de volgende generatie niks begrijpen van onze avonturen en zeggen wellicht tegen elkaar dat wij vroeger wel hele gekke dingen uithaalden. Zo zie ik nog een lolly voorbij komen die we met z’n tienen op de achterbank van de bus aan elkaar doorgaven. Op de achterbank omdat je daar heerlijk werd gelanceerd al rijdend over de klinkerwegen van ons mooi Drenthe. Er is in de loop der jaren veel veranderd, zo ook in de uitvaart. Een opgezwollen of lekkende overledene hoeft niet altijd meer uit huis te worden gehaald en zelfs het ongekoeld opbaren van een overledene – al dan niet in je eigen bed is – is technisch in vele gevallen haalbaar. Ook in deze periode sta ik jullie graag bij, help ik waar mogelijk, geef ik voorlichting en leer ik je hoe je eenvoudig met airbrush de meest voorkomende verkleuringen zelf kunt weg werken. Voor de mensen die geïnteresseerd zijn in mijn werkzaamheden heb ik op verzoek zelfs een boek geschreven. Kijk rond op mijn website en ontdek wat er tegenwoordig mogelijk is, (Foto is een beurs opstelling met een pop)
Page 16 of 34
- You are here:
-
Home
- columns - nieuws