Details

Created: 10 April 2021

Het wordt muisstil in de groep als er een meisje volledig overstuur in haar stoel weg zakt. De emotie die ze laat gaan, projecteert ze onbewust op haar klasgenoten. Tijdens de les had ik aangegeven dat ik alles op alles zet om de familie de mogelijkheid probeer te geven om afscheid te kunnen nemen van hun dierbare. Hoe verminkt het lichaam ook kan zijn, ik zal altijd zoeken naar mogelijkheden. ‘Waarom heb ik dan mijn opa niet mogen zien?’ Dat waren de woorden die het meisje – door de emotie nagenoeg onverstaanbaar – met neergebogen hoofd in de groep gooide. ‘Kijk me eens aan meid, vertel me waarom je zo verdrietig bent.’ Als ik er op doorvraag, blijkt dat ze haar opa door de regels rondom het ‘C woord’ niet heeft kunnen zien. Niet voor, niet tijdens en niet na zijn overlijden (betrof 1^e golf). Ik word warm, voel me ongemakkelijk en ook bij mij verschijnen – net als bij de klasgenoten - waterige ogen. Ze heeft gelijk, ik kan veel….., heel veel, maar tegen opgelegde regels kan ik niet vechten. Wel bracht het bij mij de bevestiging, dat afscheid nemen zo ontzettend belangrijk is. Blij met wat ik doe, blij met wat ik kan en blij met wat ik mag.

Details

Created: 18 March 2021

Mazzel

Soms hebben mensen geluk bij een ongeluk. Nou was dit niet echt een ongeluk, maar geluk hadden ze wel. Financieel geluk, laten we het zo noemen. In een wat kil uitvaartcentrum, werd ik na 3 uur rijden hartelijk ontvangen met een bak sterke koffie waar een heerlijk geurende appeltaart bij werd geserveerd. ‘Hebben we iets te vieren?’ De ondernemer kijkt me aan, ‘ga weg gek, je zeurt altijd om gebak, ik dacht ik zal je krijgen.’ Ik proest wat in mijn vuist, ‘geloof er niks van, want zo ben je niet. Jij gaat echt niet speciaal voor mij naar de bakker om een stuk appeltaart te ritselen.’ ‘Maar luister vriend, het is een triest verhaal. Moeders is op haar 80^e verjaardag onwel geworden. Ze wilden met het gehele gezin uit eten en aldaar zakte moeder op de parkeerplaats in elkaar. Aan het eten is de familie niet meer toe gekomen.’ Ik zet mijn kopje op de tafel en slik met een beste slok het laatste stukje appeltaart naar binnen. ‘Ja, wat je zegt, dat zijn geen leuke dingen voor de familie. En nu? Gaat ze na de thanatopraxie naar huis of blijft ze in dit uitvaart centrum?’ ‘De familie wil haar dolgraag thuis hebben. Het gemakkelijke voor jou is dat ze de kleding al aan heeft die ze voor haar uitvaart had uitgekozen. Niet dat ze wist dat ze zou komen te overlijden, maar het is een soort klederdracht met een korset. Tijdens de schouw hebben ze haar niet ontkleed en kan deze kleding gewoon aanblijven. Haar buik is enorm gezwollen en dat baart de familie nogal wat zorgen, vandaar de aanvraag voor de thanatopraxie behandeling.’ Ik kijk hem een beetje vreemd aan. ‘Je weet toch dat ze voor deze behandeling volledig ongekleed moet zijn? Ik wil zien waar mijn vloeistof komt en indien nodig injecteer ik het plaatselijk onderhuids wat bij.’ ‘Ja ja, dat weet ik wel, maar dat hoeft de familie niet te weten. Die denken nu dat ze zelf haar laatste kleding heeft aangetrokken en dat vinden ze wel een leuk idee.’ Zonder in de discussie te gaan over het feit dat ze dus nooit volledig geschouwd kan zijn, bekijk ik de formulieren van de arts waarop staat vermeld dat hij of zij er van overtuigd is dat de dood ten gevolge van een natuurlijke oorzaak is ingetreden. Voor mij een vrijbrief om de behandeling te mogen starten zonder juridische belemmeringen. Ook de discussie over het wel of niet vertellen dat ze alsnog ontkleed en weer gekleed gaat worden start ik nog maar even niet. Na een tweede bak koffie kijk ik hoe de vlag erbij hangt en zal ik eerst eens onderzoeken of deze overledene in aanmerking komt voor deze behandeling. Een gescheurde aorta, overgewicht of suikerziekte doen mij soms besluiten een ander advies te geven dan de gevraagde behandeling. Kiezen voor de beste oplossing voor de overledene en de goedkoopste voor de nabestaanden, dat is zoals ik werk. Als we samen naar haar toe lopen, zien we absoluut een dikke buik. Daarover hebben we geen misverstand. Als ik mijn gekwalificeerde handschoenen aantrek, begin ik het lichaam in nog geklede hoedanigheid te onderzoeken. ‘Jee man, die buik is wel absurd hard. Ik denk eerder aan een gezwel dan aan buikvocht of gas. Ik betwijfel of ik deze buik middels de thanatopraxie behandeling kan laten slinken.’ De ondernemer kijkt me aan en vraagt me of hij voor zijn beurt heeft gesproken. ‘Dat kan ik nog niet zeggen, maar hij is echt knetter hard hoor, sodeju. Dit heb ik nog niet eerder mee gemaakt. Maar het is best ingewikkelde kleding en ben er niet zo in thuis en zou het op prijs stellen als je mij er mee helpt. Een korset is voor mij ook geen dagelijkse kost, die zitten vaak erg strak en daarvoor is het gemakkelijker als jij haar buik even wat bij elkaar drukt. Hij twijfelt niet, trekt handschoenen aan en wacht op mijn aanwijzingen om haar te ontkleden. De ondernemer is een grote sterke man en ik ben er van overtuigd dat hij heel piëteitsvol mij zal kunnen helpen met het losmaken van het korset. Zijn grote handen zet hij in de zij van de overledene. Om eventuele lekkage op te vangen, doe ik uit voorzorg alvast een handdoek over de mond van de overledene. Druk uitvoeren op een overledene kan er voor zorgen dat er enorme lekkage uit neus en mond kan komen. Aangezien ze deze kleding opnieuw aan gaat krijgen, zetten we er ons beiden voor in om het schoon te houden. ‘Toe maar vriend, druk het maar iets bij elkaar, dan zal ik proberen de sluitingen los te maken.’ Hij drukt de zijkanten iets naar elkaar toe, waardoor er speling ontstaat op de strake sluitingen. Eerst de bovenste, eentje lager, nog eentje lager. ‘Huuu, was dat tan’ roep ik met mijn Drents accent. ‘Das gien gezwel, das een pensioen.’ Bij elke sluiting die we verder los maken, komt er een buideltje papiergeld tevoorschijn. Niet een beetje zakgeld, maar voor een vermogen. Deze dame wilde voorkomen dat er bij een eventuele diefstal in de woning al haar geld verloren zou gaan en droeg ze het veilig om haar middel. Ik kan je vertellen dat de familie aangenaam verrast was met de keuze van de thanatopraxie behandeling. Ik zag het stiekem een beetje anders. Als de arts had gedaan waartoe die is verplicht, dan had dit nooit kunnen gebeuren. Nu is het bij toeval ontdekt, maar voor het zelfde geld (leuke woordspeling, hihi) was ze met al haar spaargeld begraven of gecremeerd. Hoe zuur is dat?  Zie mijn boek voor meer waargebeurde verhalen.

Details

Created: 19 February 2021

Huilen, boosheid en verdriet. Ik had er nooit zo bij stil gestaan, maar door met mijn bedrijf neutraal te assisteren bracht het deze keer enorm veel rust bij de nabestaanden en bij de mensen die betrokken waren bij de nazorg van de overledene. Soms verliezen we van de natuur, dan gaat het stoffelijk overschot een beetje met ons op de loop. Niet letterlijk natuurlijk, maar de ellende is er niet minder om. Door naar beide partijen te luisteren en met ze in gesprek te gaan, is er alsnog een mogelijkheid ontstaan om waardig afscheid te nemen. Zo fijn om beide partijen weer vreedzaam en vol begrip naast elkaar te zien staan. Ik krijg er lente kriebels van. Zowel de familie als uitvaartorganisatie wil ik bij deze bedanken voor het vertrouwen in mijn kennis en het accepteren van mijn – soms wat directe – taalgebruik ;) Wil jij ook je kennis uitbreiden, kijk dan bij mijn klinische les

Details

Created: 24 January 2021

Lachebek, ik pis in mijn broek als zij begint te lachen. Een foto uit de oude doos, maar een foto die laat zien dat we beide kunnen stralen. Kim Spieard, die pukkel van toen die steeds meer binnen mijn bedrijf Special Death Care is te vinden. Ik geef haar een kans te groeien, groeien binnen mijn bedrijf en hoop van harte dat ze later net als haar vader de nabestaanden minder ongelukkig gaat maken. Vroeg of laat kom je haar tegen, zelfde ogen, zelfde natuur, dwars, maar correct. En wat betreft haar lach…. Ervaar het zelf!

Details

Created: 16 January 2021

Beetje van slag. Niet alle confrontaties op een dodelijk slachtoffer zijn voorspelbaar en soms maken ze ook op mij een grote indruk. Zoals wellicht bekend zet ik me voor 100% in om afscheid nemen mogelijk te maken, maar eerlijk is eerlijk, het went nooit! De geluiden, het verdriet en de onvoorspelbare reacties door nabestaanden raken mij zeer. De reacties – en daarmee de herinneringen - komen bij me binnen en zullen waarschijnlijk nooit meer verdwijnen. Maar omdat afscheid nemen van een dierbare – hoe verminkt het ook kan zijn – zou kunnen helpen bij het rouwproces, blijf ik me inzetten voor deze nabestaanden. Met liefde en passie voor mijn vak!

Details

Created: 08 January 2021

Ha soort van collega rouwauto richting Oosterw. Ik moest er hartelijk om lachen en heb werkelijk geen idee wie mij dit gestuurd heeft. Het stond plotseling tussen mijn whatsapp berichten en zag het toen ik de wagen parkeerde. Ja hoor, ik ben me bewust dat de wagen opvalt, maar bedenk dat ik met deze wagen in 2020 weer honderden nabestaanden heb geholpen. Hij glimt, hij is geel, heeft 4 wielen en zit bomvol materialen waarmee ik nabestaanden minder ongelukkig weet te maken. Tja..... dat ik dan met een glimlach achter het stuur zit heeft vast te maken met het feit dat het mij gelukkig maakt.