Het is al aan het einde van de middag als bij mij de telefoon gaat. Er is door de huisarts een ICD verwijderd en de wond blijft lekken. De kleding en het bed van de overledene zitten onder het bloed. Als ik hoor dat de patiënt is overleden aan hartfalen gaan bij mij de alarmbellen rinkelen. Het is met regelmaat dan erg lastig om een wond vloeistof dicht te sluiten. Mijn hoofd ratelt als een bezetene, en probeer terwijl we aan de telefoon hangen een oplossing te bedenken om de familie uit deze onplezierige situatie te halen.

Ik laat de uitvaartondernemer contact zoeken met de familie, om te vragen of ik met mijn voormalige ambulance welkom ben om voor hun het probleem op te lossen. De familie stemt er zonder te twijfelen mee in en verwacht me over 2 uur. De wagen staat start klaar, en na het aan doen van mijn witte pak vertrek ik richting de familie. Onderweg gaat er van alles door mijn hoofd. Is er ruimte om te parkeren, is de familie aanspreekbaar, en bovenal rijst er de vraag: kan ik deze klus klaren. Ruim 2 uur later kom ik in het donker aanrijden. De navigatie zegt dat mijn doel is bereikt, terwijl ik bij mezelf denk dat mijn doel absoluut nog niet is bereikt. Mijn doel is immers om de familie gerust te stellen en er wacht mij nog een grote uitdaging.

De uitvaartondernemer heeft mijn komst besproken met de familie, er is zelfs al ruimte gemaakt om met de auto te kunnen staan. Dat is fijn, want zo kan ik direct beginnen waarvoor ik kom. De partner van de overledene doet de deur open. Ik zie iemand die vol zit van verdriet. ‘Ik zit in een horror film’ zegt ze. ‘Ik zou zo graag rust willen hebben en mijn wens is om hem in huis te houden’. Ik geef haar een hand en sla een arm om haar heen. ‘Kom, laten we naar hem toe gaan, dan kijk ik wat ik voor u kan betekenen’. Ze wijst me op de wond die de lekkage veroorzaakt.

Ik kijk vanuit mijn professionaliteit naar het lichaam, en focus me niet alleen op de wond. Lekkage uit de benen en armen (oedeem vocht), opgezwollen buik, verkleurd gezicht en inderdaad de kleding en het bed onder het bloed. Ik begrijp waarom ze zo verdrietig is. Uit ervaring weet ik dat de familie graag een duidelijk en eerlijk verhaal wil. Je hoeft niet te fluisteren, maar spreek uit wat de mogelijkheden zijn, en laat de keus aan de familie. Nog even denderen de woorden door mijn hoofd bij mijn binnenkomst. De woorden –mijn wens is om hem in huis te houden-. Ik haal nog eens diep adem, en begin met ietwat sprankelde ogen haar gerust te stellen. ‘Dit los ik voor je op! En omdat ik weet dat je hem graag in huis wilt houden, doen we de behandeling hier op zijn eigen bed’. Er komen tranen in haar ogen, ze bedankt me en zegt dat ze de rust terug begint te krijgen in haar lichaam.De familie laat me alleen met de overledene. Er ligt schone kleding en beddengoed klaar op een bankje. De kat gaat op de vensterbank zitten en houdt de wacht, tenminste, zo lijkt het op dit moment…

De opgezwollen buik is grotendeels de veroorzaker van alle problemen. Bacteriën die het lichaam op druk zetten veroorzaken lekkage uit alles. Nadat de buik middels een punctie weer acceptabel is geworden injecteer ik vloeistof in het lichaam die de bacterie groei af zullen remmen. Ik bekijk de wond van de defibrillator en zie dat deze door de arts gehecht is met een cosmetische steek. Helaas is dat niet vloeistof dicht en ik knip de wond opnieuw los. Met een pathologische steek sluit ik de wond. De poes begint te spinnen en loopt over de vensterbank heen en weer. De lamellen gaan hierdoor wijd open staan een heb er een hele klus aan de poes ervan te overtuigen dat dit niet de bedoeling is. Het wordt een kat en muis spel tussen mij en de poes. Nadat ik hardop begin te lachen kruipt ze op het laken die bedoeld is om straks op het bed te leggen. Het is een aangename afleiding.

Ik richt me weer op de overledene. Het lichaam is stabiel en de lekkages zijn verholpen. Het bed ga ik verschonen en zorg dat de overledene wordt gekleed in schone kleding. Met de laatste puntjes op de i, en een aai over de bol van de poes laat ik de familie weer de kamer in komen. Bij het zien van haar man rolt er een traan over haar wangen. Als ze haar tranen weg veegt vertel ik haar wat ik denk te verwachten de komende dagen en benadruk nog eens dat we niet kunnen ingrijpen in de natuur. Ze kijkt me aan met een opgelucht gezicht en bedankt me oprecht. Voordat ik vertrek wil de familie graag de mobiele unit zien. Terwijl ik mijn spullen in de wagen zet geef ik uitleg over mogelijkheden en inzetbaarheid van de wagen. Met een stevige hand vertrek ik huiswaarts, het is inmiddels richting de nacht.

Ongeveer 2 minuten na mijn vertrek gaat de telefoon, het is de familie. Ik denk direct in het negatieve en schrik omdat ik bang ben dat er opnieuw lekkage is. ‘Edwin, je bent de helft vergeten mee te nemen’. Oef, gelukkig, ik keer de wagen en ga opnieuw naar het adres. Bij de deur staat een familie lid met mijn vergeten spullen. Met de woorden ‘ze vinden je cool’ neem ik nogmaals afscheid.

Bij het opdraaien van een verlaten snelweg pruttelt mijn koffie in de wagen. Ik schenk mijn mok vol en laat de film nogmaals passeren. Opnieuw een dag waarin ik besef waarom ik het doe. Het maakt nabestaanden minder ongelukkig en het maakt mij blij…  (artikel is met toestemming van de familie geplaatst)

lijkvocht

Op de Jaarbeurs in Utrecht heeft Special Death Care 3 dagen op het SkillsLab van Nu'91 uitleg mogen geven over de inzetbaarheid en mogelijkheden van de mobiele unit. De belangstelling was groot. De unit kan worden ingezet voor reconstructies van verminkte dodelijke slachtoffers, voor het toepassen van thanatopraxie/ buikpuncties, bodyseal, vervoer en airbrush. Bij een klinische les bestaat er altijd een mogelijkheid om de wagen te bezichtigen.

Special Death Care klinische les

Er komt een melding bij me binnen. Een overleden kindje, begint enorm te verkleuren en er komt schuim uit de neus. “Heb je tijd om te zien of je iets voor de ouders kunt betekenen” vraagt de ondernemer.

Met de mobiele unit kom ik een uur later aan op het huis adres. Wat ik bij binnenkomst direct zie is een verkleuring die me zorgen baart. De lekkage is een probleem die voor mij geen prioriteit heeft. Ik vraag of ik open mag communiceren en dingen benoemen zoals ik het bedoel. Er niet omheen draaien, maar de mogelijkheden bieden zoals ze er zijn.

De grootste wens van de ouders is het kindje thuis houden. Dié garantie kan ik ze geven, maar dan moet er wel iets gaan gebeuren. Moeder en vader kiezen ervoor om de behandeling in de mobiele unit te laten plaats vinden, “het is een rijdende o.k. en iets beters zouden we ons op dit moment niet kunnen wensen” zegt ze me een neergebogen hoofd.

Nadat de ruimte gereed is gemaakt, tilt moeder het kindje in de wagen. Met een zoen op het voorhoofd nemen de ouders afscheid van het kindje. We starten de behandeling en halen alles uit de kast om de groei van de bacteriën te remmen. Na ongeveer een uur is het kindje gereed om weer verenigd te worden met de ouders. De kleur van het kindje is goed, de lekkage verholpen en de bacteriën groei is afgeremd.

De ouders worden gehaald en bij het zien van het kindje vliegt moeder me op straat huilend om de hals en bedankt me wel duizend maal. “We hebben ons kindje terug” fluistert ze in mijn oor…

Ik kijk met kippenvel hoe ze hun kindje terug leggen in het wiegje. Met een stevige handdruk en een warme knuffel nemen we afscheid. Vol trots stap ik in de wagen. Het is voor mij de zoveelste bevestiging dat ik voor mezelf de juiste keuze heb gemaakt. Een rijdende unit waarmee ik nabestaanden minder ongelukkig kan maken, het is een super trots gevoel!

Special Death Care

Lijkkisten waarin een overledene in de foetus houding kan worden opgebaard lijkt een nieuwe trend te zijn. Waar velen niet bij stil staan, zijn de problemen die bij een opbaring kunnen ontstaan.

Bloed in een overledene stolt niet, maar zakt naar het laagste punt. Dit veroorzaakt de blauwe verkleuring (lijkvlekken).

De dame op de foto (die overigens nog gewoon leeft) zal een blauwe linkerhand gaan krijgen en haar rechter bovenarm zal blauw/paars gaan worden. Haar gezicht zal donker verkleuren aan de kant waarop ze ligt. In het meest ongunstigste geval zal haar gezicht zelfs opzwellen en zullen de lippen naar beneden gaan hangen. Lichaamssappen zouden via de mond en neus een uitweg willen zoeken.

Special Death Care kan deze verkleuring en het hangen van de lippen nagenoeg voorkomen door na het overlijden het bloed te vervangen door een andere vloeistof (thanatopraxie). Ook lekkage uit neus en mond wordt hiermee voorkomen. Koeling is in vele gevallen niet meer nodig, waardoor de overledene in elke willekeurige positie en plaats kan worden opgebaard.

Lijkvlekken foetushouding

De justitie heeft de samenwerking met Special Death Care voort gezet. Onlangs werd de hulp in geroepen bij een reconstructie. Het is een goed gevoel dat ook de justitie begrijpt dat een reconstructie belangrijk kan zijn voor het verwerkingsproces bij de nabestaanden. Ook in het verleden is er altijd een prima samenwerking geweest tussen hulpverleners en Edwin Spieard. Denk hierbij aan verkeersslachtoffers, Tripoli ramp, MH17 en vele moordzaken.

Special Death Care en Politie

Inmiddels is Special Death Care een jaar actief. We kunnen terug kijken op een geweldig succesvol jaar. Met het leveren van assistentie in het gehele land heeft Special Death Care vele nabestaanden weten te helpen. Veelal waren het overledenen waarbij de familie geen afscheid meer kon nemen. Denk hierbij aan ongevallen, maar ook aan een snelle bacteriën groei waardoor de overledene versneld achteruit is gegaan. In de meeste gevallen is het gelukt om de familie een waardig afscheid te geven. Ook de voorlichting is afgelopen jaar met groot succes ontvangen. Net als afgelopen jaar zal Special Death Care in 2017 als zelfstandige oproepbaar zijn voor hulpverleners, scholen, uitvaartverzorgers en nabestaanden.

Hulpverlening Special Death Care

Onlangs kreeg ik geheel onverwachts een lief mailtje. Geheel anoniem en toch spreekt het me aan. Het bericht is met toestemming van de verstuurder geplaatst... Foto afkomstig van Nursing Experience SkillsLab Nu'91

Hoi,
We kennen elkaar niet maar ik ben zo vrij je een berichtje te sturen. Vanmorgen zag ik je auto staan. Omdat ik de term 'Special Death Care' niet kende heb ik het thuis opgezocht en kwam op je site terecht. Wat een held ben jij zeg! Bepaalde dingen had ik liever niet gelezen of gezien (straf voor mijn nieuwsgierigheid :) maar wat is het fijn te weten dat er mensen zoals jij/jullie bestaan.
In het kader van de kerstgedachte :) en omdat het toch de hele dag door mijn hoofd bleef zingen stuur ik je dus dit mailtje.
Ik wens je hele mooie en zorgeloze feestdagen toe.

beurs