Ik ken mijn grens en sommigen vinden daar iets van. Overleden baby’s, daar heb ik het over. Ik krijg ze meer dan ooit tevoren op mijn behandeltafel, 37 week en doodgeboren is mij niet meer vreemd. Ik zie hiervan de afgelopen 4 jaar een explosieve stijging binnen mijn bedrijf. Ouders en verloskundigen die alle middelen proberen in te zetten, om deze kindjes (en ouders) een waardig afscheid te gunnen. Maar veelal verwijs ik door naar mijn collega’s. Niet omdat ik het emotioneel niet aan kan, maar ik heb de wetenschap dat er collega’s zijn waarbij het hun passie is om deze ouders te helpen. Tja, dat ik daarmee mensen teleurstel, dat zou kunnen. Maar doorverwijzen naar een collega is geen onwil, het is ook een kracht. Mijn expertise zit meer in confrontaties en restauraties van ernstig verminkte slachtoffers. Daar ligt (evenals bij lesgeven) mijn passie.