Details

Created: 04 October 2025

Ik ken mijn grens en sommigen vinden daar iets van. Overleden baby’s, daar heb ik het over. Ik krijg ze meer dan ooit tevoren op mijn behandeltafel, 37 week en doodgeboren is mij niet meer vreemd. Ik zie hiervan de afgelopen 4 jaar een explosieve stijging binnen mijn bedrijf. Ouders en verloskundigen die alle middelen proberen in te zetten, om deze kindjes (en ouders) een waardig afscheid te gunnen. Maar veelal verwijs ik door naar mijn collega’s. Niet omdat ik het emotioneel niet aan kan, maar ik heb de wetenschap dat er collega’s zijn waarbij het hun passie is om deze ouders te helpen. Tja, dat ik daarmee mensen teleurstel, dat zou kunnen. Maar doorverwijzen naar een collega is geen onwil, het is ook een kracht. Mijn expertise zit meer in confrontaties en restauraties van ernstig verminkte slachtoffers. Daar ligt (evenals bij lesgeven) mijn passie.

Details

Created: 02 October 2025

Familie agenten, een zeer belangrijke groep mensen die vaak achter de schermen een belangrijke taak vervullen. Ik zeg bewust ‘mensen’. Het zijn vrouwen en mannen, die o.a. bij zelfdoding en zware ongevallen, de nabestaanden helpen en begeleiden waar mogelijk. Dat dat niet altijd gemakkelijk is, bleek tijdens de presentatie die ik heb mogen geven aan familie agenten in Noord-Nederland. Met voorbeelden en casussen uit de praktijk, heb ik met mijn 24 jaar ervaring, deze groep meegenomen in mijn wereld. Vele zaken, waarbij zowel deze agenten als ik, persoonlijk betrokken zijn geraakt. Het leerdoel was om van elkaar te leren en in de toekomst nog professioneler te werk kunnen gaan. Mijn dank gaat uit naar de organisatie en de deelnemers. Huiveringwekkende situaties waarin ik verzeild ben geraakt, moord, drama en gruwelijke ongevallen, heb ik tevens beschreven in mijn boeken.

Details

Created: 07 August 2025

Het is geel en trekt aandacht: Mijn wagen. Voor de één is mijn wagen een doorn in het oog, voor de ander is hij goed acceptabel. Maar voor mezelf is het als zwemmen in een sloot en geeft mijn wagen mij het gevoel als het eten van een koekje bij de koffie. Het geeft me juich hormonen. Een witte kleur zal mij niet hetzelfde gevoel kunnen geven, tenminste niet voor deze wagen. De tekst ‘Special Death Care’ roept vragen op bij het publiek. Zo kreeg ik onlangs op 1 dag diverse reacties in het verkeer, uiteenlopend van een glimlach met een duimpje omhoog, tot een opengedraaid raampje, waaruit een arm werd gestoken met daar bovenop een middelvinger. Aangekomen op het werkadres midden in een woonwijk, stopte er een oudere man, ging naast zijn fiets (en mijn wagen) staan en keek op 3 meter afstand hoe ik de binnengekomen mail zat te lezen. Zonder dat ik iets aan hem vroeg, vertelde hij dat hij fotograaf was. Geen idee wat hij ermee wilde zeggen, maar van plan om te vertrekken was hij in elk geval niet. Niet veel later kreeg ik een WhatsApp bericht met een foto van mijn wagen, daar waar ik onlangs tijdens mijn pauze een kop koffie had gekocht. U staat bij enz. enz. Buiten dat de wagen voor mij erg praktisch is, is het ook een wagen die dagelijks op de snelweg gefotografeerd wordt. Mensen die mij zien rijden en mij gaan vertellen waar ik me op dat moment bevind. Door de hoge zit in de wagen, zie ik ook hoeveel passagiers op hun mobiele telefoon zitten te scrollen. Werkelijk onvoorstelbaar veel en vraag mij dan serieus af hoe gezellig dit zal zijn voor de bestuurder. Worden er nog dingen besproken tijdens een rit, of neemt de mobiele telefoon iedereen in zijn macht? De binnenkant van mijn wagen is onderweg door anderen niet te zien. De geblindeerde ruiten maken het iets mysterieus. Je ziet het aan de gezichten van de bijrijders, passagiers die volledig omgedraaid op hun stoel gaan zitten als ze mij passeren. Ook bestuurders die een glimp van mij op willen pakken, kruipen al rijdend bijna op de rechterstoel om niets te missen. Echter kijken de ouderen liever de andere kant op en trekken een ietwat afkeurend gezicht. Ik begeef me graag op de rechterbaan, het liefst achter een vrachtwagen. Het scheelt enorm veel brandstof en door niet te veel van rijbaan te hoeven wisselen voel ik mijn veiliger. Door mijn lagere snelheid word ik veel gepasseerd en geeft het mij een gevoel van gratis reclame. Want eerlijk is eerlijk, gezien worden is ook vaak besproken worden. Al met al, maak ik samen met mijn kennis en mijn gele wagen vele nabestaanden minder ongelukkig. Zie de wagen als een verplaatsbare behandelruimte, een ruimte waarin ik probeer een verongelukte overledene weer toonbaar te krijgen en waarin ik diverse behandelingen (waaronder balsemingen, thanatopraxie, reconstructies en airbush) kan uitvoeren. Veel van mijn kennis kan ik je leren. Een klinische les kost slechts €29,- en leren camoufleren kan vanaf €199,- inclusief de materialen. Zit je als bijrijder in de wagen en zie je me rijden, fotografeer mijn wagen dan eens van de voorkant. De achterzijde heb ik al zo vaak toegestuurd gekregen 😊.

Details

Created: 02 August 2025

‘Wat doe jij met schenkingen?’ Daar hoefde ik niet over na te denken. Ik geef ze door aan nabestaanden die het niet zo breed hebben. Via een fixe korting zorgen dat hun factuur lager uitvalt. ‘En hoe weet jij dan of de familie het niet zo breed heeft?’ En daar had hij wel een punt. Ik kan eerlijk gezegd niet zien of iemand wel of geen geld heeft, maar met mijn 24 jaar ervaring zie je wel aan iemands gezicht of geld het probleem is, of dat ze er geen geld voor over hebben. Liefde tussen mensen zie je, je voelt het en neemt het waar. En anderzijds, het maakt mij ook gelukkig om korting te kunnen geven. Een uitvaart hoeft volgens mij niet zo duur te zijn als dat ze in de media roepen. Omring je met de juiste mensen en vergelijk prijzen en opties voordat je komt te overlijden. Oke, dat is niet voor iedereen mogelijk, zeker niet met het hoge aantal ‘plotseling overleden mensen’, maar waarom zou je je niet eens verdiepen in prijzen en kwaliteit? Mijn draaiboek ligt al klaar, zo laat ik mijn dochter en vriendin niet met vele vragen achter. En weet je, het geeft me rust. Niet alleen de financiële kant, maar ook de dingen eromheen. Als voorbeeld de inlogcodes van Linkedin. Het is toch prachtig dat mijn nabestaanden mijn laatste groet online kunnen zetten? Nee, zo ver is het nog niet, maar noem het als voorbeeld. Vooralsnog dender ik door, deel ik mijn kennis, verkoop ik mijn boeken en help ik nabestaanden waar mogelijk. Ook als er weinig of geen geld is zal ik kijken naar opties en mogelijkheden.

Details

Created: 29 July 2025

Niet alleen het begraven worden op een natuurbegraafplaats, maar ook het werken op een natuurbegraafplaats heeft wel wat. Zoals beschreven in mijn nieuwste boek ‘Zonder Hartslag’, zijn het voor mij de meest waardevolle momenten tijdens het uitvoeren van mijn vak. De rust, de natuur en het vertrouwen geven mij de juich hormonen. Zittend op een bankje, wacht ik verdekt opgesteld totdat de plechtigheid achter de rug is. Wachtend op het belletje om richting het graf te kunnen gaan, hoor ik voor mij wat krakende takken. Ik blijf doodstil zitten (mooie woordspeling), in afwachting wat er gaat komen. Langs de wagen loopt uit het niets een grote ree, prachtig bruin, lange poten en zijn oren recht overeind. Op dat moment dacht ik nog, het zijn dus niet alleen groene vliegen die ik aan kan treffen. Als de ree mij in de gaten krijgt, versnelt hij zijn stappen richting daar waar ik straks de bodyseal ga verwijderen. Zo ver ik kan, volg ik hem met mijn ogen. Met de wetenschap dat ik straks een groot welkom krijg van de groene vliegen, krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Werken in de natuur is zo mooi! 

Details

Created: 23 July 2025

Ik weet het niet hoor, maar ik denk toch niet dat dit (zie foto) in het bloed van een overledene thuishoort. Maar het is wel wat ik regelmatig aantref tijdens een thanatopraxie behandeling (bloed vervangen door chemicaliën). Slierten zijn afkomstig uit de rechter kamer van het hart en zijn tussen de 5 en 10 cm lang. Omdat ik geen arts ben, heb ik geen idee wat het zou kunnen zijn, maar ik maak me er wel zorgen over.