KOPSTUKKEN – ‘Special Death Care’, dat zijn de woorden die prijken op de gele wagen van Edwin Spieard uit Kopstukken. Spieard heeft een niet-alledaagse functie binnen de uitvaartbranche. Hij is namelijk werkzaam binnen de specialistische postmortale zorg. Dit betekent dat Spieard veelal werkt met lichamen die sterk in ontbinding zijn of ernstig zijn verminkt. Zijn taak: deze lichamen zodanig herstellen, dat nabestaanden een waardig afscheid kunnen nemen. Spieard komt daar, waar de meeste mensen liever niet willen komen. Bijvoorbeeld bij moorden, ongelukken, gezinsdrama’s of rampen. Het is voor Spieard echter het mooiste werk wat hij zich kan voorstellen, zo zegt hij: ‘Ondanks dat elke zaak begint met een traan, neem ik bijna altijd afscheid van de nabestaanden met een knuffel. Hoe verminkt een overledene ook kan zijn, ik kan altijd van betekenis zijn in het rouwproces van de nabestaanden,’ vertelt hij bij het RTV1-programma ‘1 op Vrijdag’. Op 23 oktober 2025 gaf Spieard een lezing over zijn werk in theater Geert Teis in Stadskanaal. Deze lezing was binnen no-time uitverkocht. Hierbij maakte hij gebruik van ‘foto’s zonder censuur’ zoals hij het zelf noemt. Dit zijn beelden van onder andere verhanging en verminking, uiteraard met toestemming van de nabestaanden. Spieard: ‘Ik laat bijvoorbeeld zien hoe ik iemand aantref die een aanrijding met een trein heeft gehad. Vervolgens neem ik het publiek mee in het proces van de reconstructie van het lichaam. In dit geval dus vanaf het moment van het treinongeval tot de opbaring in de kist. Luguberder dan dat, kan misschien wel niet.’De reacties van het publiek waren dan ook niet verrassend. ‘Waar ik normaal gesproken tijdens voorlichtingen en lessen veel interactie heb met de deelnemers, was er nu vooral doodse stilte. Op de foto’s die zijn gemaakt tijdens de voorstelling zijn dan ook veel geschokte gezichten te zien’, vertelt Spieard. Spieard breidt in 1 op Vrijdag uit over de lugubere details van zijn werkzaamheden: ‘In het specifieke geval van het treinongeval kreeg ik 70 procent van een lichaam aangeleverd. Dit spreid ik dan uit op mijn tafel en aan mij is het vervolgens de taak om hiervan weer een mens te maken.’Bij de reconstructie maakt Spieard vaak gebruik van een vochtisolatiepak. Dit is een ‘kunststof overall’ waar hij de verschillende lichaamsdelen in stopt om zo een mens weer op te bouwen. ‘Ik plaats de voeten aan het voeteneind en zorg dat het darmpakket weer op de plek komt waar hij bij jou en mij ook zit. Vervolgens kan ik deze persoon weer aankleden’. zegt Spieard. Tot slot rest dan nog de restauratie van het gezicht van de overledene, om zo de menselijkheid weer terug te laten keren. Ondanks dat Spieard veel verdriet tegenkomt en zelf ook wel eens huilt, neemt hij zijn werk niet mee naar huis. De beelden blijven niet op zijn netvlies staan. Het zijn voornamelijk de vele herinneringen aan alle duizenden plekken waar hij is geweest en mensen heeft aangetroffen die hem bijblijven. ‘Als ik rondrijd in mijn Special Death Care Mobile (dit is de rijdende Operatie Kamer van Spieard), denk ik vaak: daar heb ik iemand aan de trap zien hangen en daar reed iemand tegen een boom. Omdat ik internationaal werk en dagelijks 300 tot 700 kilometer rijd, zijn er in de afgelopen 24 jaar weinig plekken waar ik voor mijn werk nog niet ben geweest. Vanwege het succes van de vorige theaterlezing, staat Spieard op 13 maart 2026 opnieuw in theater Geert Teis. Spieard: ‘Weet wel waar je aan begint, want ik kan je niet beloven dat je die avond lekker kunt slapen.’ Aanmelden kan via: https://www.theatergeertteis.nl/voorstellingen/edwin-spieard
