Inmiddels 24 jaar werkzaam in de uitvaart, met de laatste 10 jaar als zelfstandige. Daar komen waar een ander liever niet wil zijn. Tuurlijk, het heeft me gevormd. Dagelijks geconfronteerd worden met lichamen die sterk in ontbinding zijn of ernstig zijn verminkt, dat zorgt ervoor dat je anders naar dingen gaat kijken. Tijdens mijn klinische lessen krijg ik vaak de vraag wat de meeste indruk op me heeft gemaakt. Echter zijn dat niet de dingen waarbij ik betrokken ben geweest, maar juist de dingen waarbij extra expertise niet werd ingezet. Niet alleen mijn expertise, maar ook van andere personen met een specialisatie. Vaak had dat te maken met macht spelletjes, hooggeplaatste heren die voor de nabestaanden de keuze gingen maken of ze wel of geen tastbaar afscheid mochten nemen. De MH17 is daar een mooi voorbeeld van. Persoonlijk ben ik van mening, dat daar veel meer mogelijk was geweest m.b.t. de overdracht van de slachtoffers aan de nabestaanden. En ja, ik heb dat geprobeerd en heb me er enorm voor ingezet, maar dat werd niet geaccepteerd. Ik weet me nog te herinneren dat ik tijdens een overdracht 3 uur lang op een kantoortje ben gezet, want stel je voor dat ik me er mee zou bemoeien. Toen was ik te bleu, ik zag het en liet het gebeuren. En ja, daar heb ik spijt van. Ik had met de vuist op tafel moeten slaan, op de deuren moeten bonken om het beter op te nemen voor de slachtoffers en de nabestaanden. Maar (laat ik hem meneer ‘S’ noemen) had de macht om dit te voorkomen. Wat ging dat anders na de aardbeving in Turkije, waar we in een week meer dan 1000 slachtoffers teruggaven aan de nabestaanden. Geen tijdsdruk, geen gedoe, geen gezeur over geld. Afscheid nemen mag je iemand niet ontnemen. Beste meneer ‘S’, mochten we in de toekomst opnieuw ‘samenwerken’, dan laat ik niet meer over mij heen denderen. Het is geen dreigement, maar een belofte. Zo, dat lucht op…