Conflicten in mijn hoofd, die ervoor zorgen dat ik niet altijd even subtiel communiceer. Wel duidelijk, maar niet altijd even lief. Ik ben het me bewust en mede door mijn communicatie weet ik dat niet elke ondernemer even blij met mij is. Een compliment geven is voor mij gemakkelijker dan kritiek geven, maar soms ontkom ik er niet aan om het voor de overledene op te nemen. Handschoenen vinden binnenin een lichaam nadat er een sectie heeft plaats gevonden, is bijvoorbeeld 1 van die dingen die mij laten ploffen. En ja, dan móet ik op zoek naar de eigenaar van de handschoenen om te vragen waarom deze de overledene gebruikt als afvalbak. Onlangs kwam ik bij een overledene omdat er lekkage kwam uit de neus en mond. Het lichaam was verder rustig, niet gezwollen, geen stuwing, maar de geur was niet erg aangenaam. De geur van ontlasting dwaalde rond in deze kamer. Mevrouw was overleden in haar mooiste jurk, liggend op een bankje. De schouwarts heeft wel de dood geconstateerd, maar had hierbij de overledene niet ontkleed of nader onderzocht. Op zich al bijzonder, want er stond op de A-verklaring dat de arts ervan overtuigd was dat de dood door een natuurlijke oorzaak was ingetreden. Waarschijnlijk kan deze arts dat constateren zonder de moeite te nemen een overledene iets uitgebreider te onderzoeken. Omdat deze overledene in haar favoriete kleding was gestorven, was er besloten haar ook in deze kleding op te baren. Op zich een prima plan. Maar als ik op zoek ga naar de oorzaak van de poeplucht in deze kamer, tref ik een volle onderbroek met vastgeplakte en reeds opgedroogde en – door de koelplaat – bevroren ontlasting. Maar werkelijk, over deze vol gepoepte onderbroek was gewoon een luier getrokken en was de poep hierdoor uit het zicht onttrokken. Ik weet natuurlijk niet wat de reden was, dat deze luier óver de onderbroek was aangedaan, daar zal ongetwijfeld een reden voor zijn geweest. Maar het voelde niet goed. Zelf zou ik haar eerst hebben gewassen alvorens een onderbroek aan te doen en als ik al een luier zou gebruiken, dan zou mijn volgorde andersom zijn geweest. Eerst de luier, dan het onderbroekje. Er ontstaan dan 2 conflicten. Vraag ik aan de nabestaanden of dit de bedoeling was, of maak ik dit alleen bespreekbaar met de persoon die deze keuze heeft gemaakt. Maarja, dan zal ik op zoek moeten naar diegene die de verzorging heeft gedaan. In deze casus heb ik mij stilgehouden en (waar mogelijk) de ontlasting verwijderd. Met een ‘sorry mevrouw’ heb ik de kamer verlaten. Gelukkig kom ik bovenstaande voorbeelden echt zelden tegen, écht zelden, maar ze zorgen er wel voor dat mijn hoofd wat in de war raakt.