Ik kreeg gewoon een middelvinger van die ouwe. Ja werkelijk! ‘k Zag hem ook niet aankomen, wuahaha. Regelmatig zoek ik hem op, hij is inmiddels 91 jaar, maar nog heerlijk gevat. Als we zitten begint hij vanzelf te praten en zwaait hij wat met zijn handen. ‘De slakken hebben alles opgegeten dit jaar, die krengen. Er is geen boon boven de grond gekomen en de andijvie is ook nergens meer te vinden. We hadden wel wat aardappelen, maar geen 100 kilo.’ Zittend op het bankje in de schuur kijken we naar de grote stapel hout die klaarligt voor de winter. Ik vind het wel dapper, 91 jaar op deze aarde zijn en nog steeds op jezelf wonen. Zoals hij zelf zegt, ‘ik heb de hele wereld gezien, heb gevaren en ben overal geweest.’ Maar opa praat niet alleen, hij luistert en leest ook graag. Onze verhalen vliegen over en weer. ‘Maar is er veel verschil’ vraag ik hem. ‘Het lijkt mij dat nu alles beter geregeld is dan vroeger.’ En dat was exact het moment dat ik deze middelvinger van hem kreeg.’ ‘Lazer op, bullshit. De wereld is verrot.’ Hij zet er warempel zelfs een boos hoofd bij op. ‘Vroeger was het gezellig, voelde je je vrij en had je niet het idee dat er achter elk besluit van de regering iets ‘kwaads’ zou schuilen. Je leefde je leven, nu worden we geleefd.’ En dat gevoel kan ik wel met hem delen. Wellicht dat het komt omdat we graag vasthouden aan de leuke dingen van vroeger, maar ben het wel met hem eens het gevoel te hebben dat we nu in een chaos leven. Zelf probeer ik het ‘jachtige’ een beetje te ontwijken. Gekscherend roep ik tegen de ondernemer dat ik altijd te laat kom en dat haast niet altijd noodzakelijk is. De rust die ik tussen de overledenen ervaar doet me goed, haastig zijn heeft daar ook geen zin. Ik neem de tijd en geef de overledene graag dat laatste stukje zorg met zorg.