Gekke gedachte dat iemand met een groot vliegtuig voor mij mag bepalen of we met z’n allen nog in de zon mogen zitten. Tenminste, als ik mag geloven dat chemtrails een stuk van de werkelijkheid zijn, dan kan ik me echt niet voorstellen dat iemand die dingen zonder schuldgevoel veroorzaakt. Er zijn niet zo heel veel dingen in het leven waar ik echt om geef, maar tussen het werken door is zitten in de zon - en van de vogels genieten - een aangename afleiding. Dat hoeft niet in onze prachtige tuin te zijn, maar dat kan ook onderweg ergens op een bankje aan de rand van een bos. De gedachte dat anderen gaan bepalen of er voor mij nog een zon mag schijnen houdt me ’s nachts met regelmaat wakker. De wereld maakt me bang, chaos, ellende, oorlogen, bah! Dag in dag uit probeer ik nabestaanden te helpen tijdens hun grootst mogelijk verlies. Mega veel verdriet waar nabestaanden, families en hulpverleners mee worden geconfronteerd. Maar ook voor mij is het niet altijd zonder emotie. Een verminkt kind terugleggen in de armen van een moeder is zwaar. Niet alleen voor de ouders, maar ook voor diegene die het kind ‘teruggeeft’.  En zo kom ik weer terug bij de zon. Noem me maar een Wappie, maar verdriet is voor velen zoveel makkelijker te verwerken met de aanwezigheid van zonnestralen. Terwijl ik me hier zorgen over maak, zet ik de wagen even aan de kant, plons even in een brede sloot en laat me opdrogen in de zon. Musjes die badderen in een warm zandbad en vogels die fluiten alsof het al hoog zomer is maken me weer blij. Ik krijg hierdoor de grootst mogelijke glimlach en is het alsof ik de wereld weer aan kan. Van mij mag de zon blijven schijnen.