Als ik het meisje van 16 aantref na haar zelfdoding, dan komen er toch wel veel vragen bij me naar boven. Niet zo zeer de vragen omtrent haar dood, maar meer de vragen in de richting hoe ik het voor elkaar ga krijgen om de ouders een waardig afscheid te gunnen. We kunnen technisch tegenwoordig best veel, maar dat neemt niet weg dat we met regelmaat tegen een grens oplopen, een grens waarbij het ook technisch niet meer haalbaar is om een overledene toonbaar te krijgen. Tijdens het gesprek met de ouders wordt het me duidelijk dat het de grootste wens is haar tijdens de feestdagen thuis te hebben, ook als ze niet toonbaar is. ‘Heeft u iets wat haar erg dierbaar was, iets wat we haar mee kunnen geven en waarbij u het gevoel heeft dat ze niet alleen is?’ Moeders komt aanlopen met een grote knuffelbeer, ‘dit is de beer waarmee ze altijd lag te slapen, vindt u het goed als we deze dan bij haar in de bodyseal gaan doen?’ Spontaan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. ‘Mevrouw, geef mij nog 15 minuten, dan kan ik waarschijnlijk nog iets realiseren waardoor u zich iets minder ongelukkig gaat voelen.’ Samen met de beer ga ik naar het meisje, leg haar deze in haar verminkte armen, maar op een manier waarop haar (nagenoeg ongeschonden) hand de beer stevig vast heeft. Ik schiet wat foto's en bewerk deze tegelijkertijd met wat trucjes. Wazig filter, sepia kleurinstelling en bijsnijden totdat er uiteindelijk een prachtige foto ontstaat. Prachtig is misschien een verkeerd woord in deze situatie, maar het bracht in elk geval tranen van geluk bij deze ouders en is het mede door de bodyseal gelukt om deze familie samen te laten zijn tijdens de kerstdagen. Ook het komend jaar blijf ik me inzetten voor de nabestaanden en zal ik alles uit de kast halen om een waardig afscheid te realiseren en ontstaan er wellicht nieuwe verhalen voor mijn tweede boek.