Print

Ik woon al jaren alleen, leef terug getrokken en geniet van de wilde dieren in mijn landelijke tuin. Met mensen om gaan vind ik lastig, mega lastig. Alleen mensen die ik tot me laat komen kunnen me pijn en verdriet doen, vandaar dat ik me privé vaak afsluit en zelden tot nooit mensen binnen mijn domein laat komen. Om me heen is de wereld in sneltreinvaart aan het veranderen, ik zie verdriet, onrust, haat en respect is tegenwoordig ver te zoeken. Het maakt me mega verdrietig en begrijp soms even niet wat ik hier doe. Als ik er diep over na denk, dan begrijp ik waarom ik me – met dagelijkse regelmaat – omring met overledenen. Ze veroordelen niemand, beoordelen niemand en laten mij in mijn waarde. Je ziet aan de nabestaanden hoeveel ze van deze persoon hebben gehouden. Dat ik dan voor hun overledene de laatste complexe zorg mag uitvoeren is bijzonder…. echt bijzonder mooi. Ik voel me welkom, mensen zijn dankbaar en bij het vertrek krijg ik een glimlach of een knuffel. Laten we lief zijn voor elkaar, dat is wat ik eigenlijk wilde zeggen.

Edwin Spieard