Het wordt muisstil in de groep als er een meisje volledig overstuur in haar stoel weg zakt. De emotie die ze laat gaan, projecteert ze onbewust op haar klasgenoten. Tijdens de les had ik aangegeven dat ik alles op alles zet om de familie de mogelijkheid probeer te geven om afscheid te kunnen nemen van hun dierbare. Hoe verminkt het lichaam ook kan zijn, ik zal altijd zoeken naar mogelijkheden. ‘Waarom heb ik dan mijn opa niet mogen zien?’ Dat waren de woorden die het meisje – door de emotie nagenoeg onverstaanbaar – met neergebogen hoofd in de groep gooide. ‘Kijk me eens aan meid, vertel me waarom je zo verdrietig bent.’ Als ik er op doorvraag, blijkt dat ze haar opa door de regels rondom het ‘C woord’ niet heeft kunnen zien. Niet voor, niet tijdens en niet na zijn overlijden (betrof 1^e golf). Ik word warm, voel me ongemakkelijk en ook bij mij verschijnen – net als bij de klasgenoten - waterige ogen. Ze heeft gelijk, ik kan veel….., heel veel, maar tegen opgelegde regels kan ik niet vechten. Wel bracht het bij mij de bevestiging, dat afscheid nemen zo ontzettend belangrijk is. Blij met wat ik doe, blij met wat ik kan en blij met wat ik mag.