Print

Verhanging, waterlijk, ongeval of een zelfdoding. Zo maar een greep van termen die ik voorbij hoor komen als iemand me vraagt of ze met me mee mogen op de wagen. In mijn afgelopen jaren heb ik best wel een aantal mensen ontmoet die zouden willen gaan werken in de uitvaart. Niet zelden nadat ze zelf een familie lid hebben afgelegd, en daardoor het gevoel is ontstaan om dit ook zo liefdevol mogelijk voor een ander te gaan doen. Begrijpelijk.

Verbazingwekkend blijft voor mij de grote groep mensen die eigenlijk alleen maar de extreem verminkte lichamen wil zien. ’De krenten uit de pap’ zoals ze dan zeggen.

Ik heb het al eerder beschreven hoe mijn ideeën hierover zijn, maar merk ook dat ik steeds minder subtiel kan communiceren met deze groep die belangstelling heeft in de verminkte lichamen. Wat helpt het je om een hangend meisje aan een balk te zien, of opa die zich met scoot mobiel van een viaduct heeft laten glijden.

Het zijn beelden die je bij blijven, die wellicht later bij je op bed terug kunnen komen, zonder dat je er om hebt gevraagd. Beelden die je misschien nooit meer kwijt kunt raken. De krenten uit de pap krijgen ineens een heel andere betekenis als je wakker wordt gehouden door een hangend meisje.

Het zou voor mij erg fijn zijn, als mensen die me in de toekomst vragen om eens met mij mee te gaan  -maar in hun achterhoofd bedoelen om een verminkt lichaam te zien- zich eerst goed bewust worden wat er zich voor die tijd heeft afgespeeld. Dat er hulpverleners betrokken zijn geweest bij het verlenen van eerste hulp en vervolgens bij het bergen van het slachtoffer, dat er onderzoek heeft plaats gevonden en dat er iemand is geweest die de familie van het verlies op de hoogte heeft moeten brengen.

Ook voor mensen in de uitvaart die deze zogenaamde krenten mogen gaan ophalen, verzorgen en thuisbrengen, ligt het gevaar van PTSS op de loer. Niet overdreven weet ik wel 10 collega’s om me heen, die hierdoor een ander vak hebben moeten kiezen, of waarbij het huwelijk is gestrand omdat ze met zichzelf in de knel kwamen te zitten.

Voordat je me vraagt of je met me mee mag, sta er dan eens bij stil dat deze groep hulpverleners en semi hulpverleners soms moet worden opgevangen om aan te schuiven bij een opvangteam, een team die helpt voorkomen dat er een Post Traumatische Stress Stoornis zou gaan ontstaan. Mensen die er voor zorgen dat we ons werk kunnen blijven doen, mensen die ons helpen om te slapen en normaal te functioneren. 

Laat ik er duidelijk in zijn, van mij mag je ze hebben, ik hoef ze niet zo nodig….. de krenten uit de pap.

Krenten in de pap