Waarom vind ik de wereld toch zo ruk? Ik probeer voor mezelf te begrijpen waardoor mij het gevoel bekruipt, dat ik me in deze wereld niet meer thuis voel. Alsof alles nep is, te gehaast en onwerkelijk. Een foto waarvan ik vroeger dacht dat het een moment opname was van een bestaand iets, kan tegenwoordig een gefabriceerd shotje zijn, ontstaan uit ‘nep’ nulletjes en eentjes, die samen een plaatje hebben gemaakt. Een plaatje die niks met de werkelijkheid te maken heeft en gefabriceerd is om mij verder in de war te brengen. Warm zitten in huis is tegenwoordig onbetaalbaar en het voedsel dat ik al tientallen jaren eet blijkt ongezond te zijn. Er was ook een dame die mij een vieze egoistische ongevaccineerde noemde. Mij niet laten vaccineren was met een persoonlijke reden. Ik wilde mijn bloedspiegel zuiver houden, zodat er bij controle een onaangetast bloedbeeld over het verloop van mijn ziekte aan mij getoond zou worden. Dat ik daardoor bij vrienden, restaurants en winkels niet meer welkom was, dat nam ik dan maar op de koop toe. Maar voelde ik me genaaid? Jazeker, nog steeds. En dan die Hugo, huis aan huis, arm aan arm, iets in die strekking waren zijn woorden, tis toch walgelijk. Waarschijnlijk heeft hij geen idee gehad hoeveel dood geboren kinderen ik ineens op mijn tafel kreeg. Laten we het maar niet gaan hebben over het aantal plotselinge overlijdens en de mega oversterfte wereldwijd. In elke geval geen onderzoek naar doen, ben je mal. Dat hele gedoe met mondmaskers, dat was toch ook hilarisch? Er bestond een werkend medisch mondmasker, maar als je die zou gebruiken in het openbaar vervoer, dan kreeg je een boete, wuahahahaha, wat een wereld. Ach, wat betreft het financiële gebeuren…. Kan ik kort over zijn. De regering geeft wat uit, hier een beetje, daar een beetje, alles voor een goed doel. Dat er daarmee een beetje geld gemorst wordt, dat schijnt niet echt een probleem te zijn. Het zou zo mooi zijn, dat het geld wat is verdwenen alsnog naar (bijvoorbeeld) de zorg zal gaan. Om mij heen sluiten hier op het platteland de ziekenhuizen en moeten mensen kilometers ver reizen om voor de juiste zorg in aanmerking te komen. We verbranden wat dure diesel of benzine en worden aan de andere kant gestraft omdat we te vervuilend bezig zijn. Maar het is niet allemaal negatief hoor. Er is ook een periode geweest waarin ik over al deze dingen niet heb hoeven na te denken. Na de aardbeving in Turkije heb ik geen seconde getwijfeld of ik daarnaartoe zou willen. Mijn gratis hulp aanbieden en in een wereld terecht komen waarin niemand zich druk zou maken over de dingen die ik hierboven beschreef. Iedereen besefte dat we elkaar nodig hebben om ergens te komen. En zo was het. Nergens, maar dan ook echt nergens heb ik zo veel verdriet, liefde en samenwerking gezien als tijdens de bergingswerkzaamheden na deze verwoestende ramp. De warmte van het vuur deelden we met iedereen die koud was. Geld werd niet over gesproken en je broodje trok je in twee stukken om het te verdelen over twee kinderen die met blote voeten over de overgebleven puinhopen strompelden. Het gevoel om overal alleen voor te staan - en je dagelijks genaaid te voelen - dat gevoel verdween in Turkije als sneeuw voor de zon. Je werkte samen met wildvreemde mensen en bood ze alle hulp die je ze kon bieden. Het is erg confronterend (en verdrietig) te realiseren dat er een megaramp moet gebeuren om de echte wereld weer te ontdekken. Een wereld waarin je elkaar helpt, ervoor mekaar bent en waarin je geen geregisseerde beelden krijgt te zien, die niks met de werkelijkheid te maken hebben. Het boek dat ik heb geschreven over mijn week in Turkije heb ik opgedragen aan de Turkse en Syrische bevolking. Spijtig dat er zoveel verdriet voor nodig moest zijn, om mij te laten beseffen dat menselijkheid nog bestaat. Meer over mijn boek ‘Als de dood begint te ruiken’ vind je hier: boeken (specialdeathcare.nl)