Als ik vader het dodelijk verminkt kindje terug in zijn armen leg, dan vraagt hij welke maat schoenen of ik heb. Even beeld denken, een halve nacht bezig zijn geweest om een kindje uit – een door de aardbeving verwoest flatgebouw – te halen en dan de vraag krijgen welke maat schoenen of je hebt. Het leek een wat ongepaste reactie, maar dit was het enige wat deze man als dank nog kon bieden. Als hij het overleden kindje in zijn auto legt, haalt hij uit de kofferbak 2 splinternieuwe schoenen. Weigeren was onmogelijk en ergens leek het op ruilhandel. Maar dat was het absoluut niet. Het was een blijk van waardering, liefde en dankbaarheid. We hebben uit deze flat 93 slachtoffers van de 95 bewoners uit het puin weten te halen, twee kinderen zijn nooit gevonden. Als we over de verwoeste gebouwen verder lopen naar het volgende gebouw, ligt er voor me een klein schoentje. Mijn collega fotografeert deze zonder er verder bij na te denken. Als ik thuis de foto’s toegestuurd krijg, dan komt ook de foto van het schoentje voorbij. Ik noem hem ‘de schreeuwende schoen’, want kijk zelf. Met wat fantasie lijkt het toch of dit kinderschoentje iets wil vertellen. Wat zie jij erin?  Mijn boek (met foto’s) over de bergwerkzaamheden in Turkije is hier te vinden.