Print

Toet! 'Hij is er!' roep ik al strompelend over mijn laarzen die ik in de snelheid waarmee ik wil vertrekken niet aan krijg. 'Veel plezier' hoor ik nog terwijl ik al buiten sta. Het is de dag dat ik mijn cadeau in ontvangst mag nemen, en wat voor cadeau. Een dag mee met Bert, wie wordt daar nou niet vrolijk van? Nou, de meeste mensen verklaarden mij voor gek toen ik met enthousiasme vertelde wat ik zou gaan doen. Kadavers, een heleboel, ik kreeg ze cadeau. Niet letterlijk, maar ik mocht een dag mee op de vrachtwagen. Eerder die week was ik bij mijn vader op de koffie toen het ter sprake kwam dat het me enorm interessant leek eens een dag mee te gaan op een kadaver ophaalwagen. Niet leuk voor de beesten en de eigenaars ervan, maar een beroep waar we niet zonder kunnen, daar wil ik weleens een kijkje achter de schermen. Mijn vader glunderde wat toen ik het zei, maar ik dacht dat zal wel komen omdat ik altijd van die rare wensen heb, hij lacht me waarschijnlijk uit omdat hij zichzelf erin herkent. Een week later kreeg ik een appje van mijn vader, of ik z.s.m. een nummer wilde terugbellen, mijn vermoeden was dat dit iemand was die te woord moest worden gestaan omtrent de administratie die ik voor mijn vader zijn bedrijf doe. Ik bel binnen 1 minuut het nummer. Ik hoor een mevrouw aan de andere kant van de lijn die nog enthousiaster is dan ik en ze roept 'ik mag je namens je vader een dag mee op de vrachtwagen aanbieden.' Ik begin enorm te lachen, wat een vent is het ook, dit is meer dan geweldig! Eindelijk is de dag aangebroken, nog eerder dan anders ga ik uit bed, ik wil niet hebben dat hij mij voorbijrijdt als ik nog op bed lig. Met een boks als begroeting zegt Bert me gedag en vertelt me dat ik mag instappen aan de andere kant. Terwijl ik de deur opentrek zeg ik dat zojuist mijn eerste wens is uitgekomen, zitten in een vrachtwagen stond altijd al op mijn lijstje, zo'n grote wagen zie je veel, maar zonder dat je beroep het toelaat is het niet iets waar je dagelijks in zit. Hij glimlacht en weet me later te vertellen dat dat een reden is waarom veel mensen eens met hem mee op de wagen gingen. Maar de wens om mee te gaan om het vak beter te leren kennen, daarvan had hij er nog niet veel meegemaakt. Al meer dan 30 jaar zit Bert in het vak en hij kon me er alles over vertellen. Hij had de koffie en ik de koekjes. Veel adressen hebben we bezocht en terwijl ik al onder de douche sta weet ik dat Bert die dag nog vele adressen heeft te gaan. Onderweg kwamen er extra adressen bij zo vlak voor het weekend, ik riep nog dat ik wel wilde bijspringen, maar geen verstand van materiaal of een vrachtwagenrijbewijs lieten het me helaas niet mogelijk maken. Een beetje teleurgesteld, wanneer ik weer fris aan tafel zit, ik wil nog wel zo'n dag! Bedankt pap, Bert en Willemien!  

Kim Spieard - Special Death Care