‘Is het je hobby?’ Ik denk even na en probeer voor mezelf het juiste antwoord te vinden. ‘Nee, ik weet niet of het mijn hobby is. Een bekende van me zei ooit, als je van je hobby je werk maakt, dan moet je op zoek gaan naar een nieuwe hobby’. Ze knikt met haar hoofd, ‘oke, laat ik het anders vragen. Voelt je werk als je hobby?’ En opnieuw ben ik even stil… ‘Euh ja, dat denk ik wel. Ik vind je vragen wel wat lastig, mede omdat ik altijd roep dat ik geen hobby’s heb. Maar denk dat je gelijk hebt, mijn werk voelt als een hobby. Dagelijks met plezier bij de weg en nabestaanden minder ongelukkig maken.’ De dame tegenover mij heeft in haar linker hand een kop oploskoffie, terwijl ze met haar rechter elleboog op de tafel leunt om haar hoofd te ondersteunen. Haar hoofd ligt een beetje scheef in haar hand en je ziet in haar ogen dat ze richting het persoonlijke vlak wil, maar nog niet echt durft te vragen wat ze zou willen vragen. ‘Toe maar’ zeg ik, ‘ik zie aan je kop dat er iets staat te gebeuren.’ Zonder van houding te veranderen en met haar ogen die doordringend naar de zwarte muur kijken zegt ze: ‘je bent wel weer lekker direct he? Nou, wat ik me afvroeg, is hoe je het allemaal een plaats geeft in je hoofd. Heb je hulp? Laten we eerlijk zijn, jij ziet de dingen die een ander niet zo graag wil zien, ruikt dingen die een ander niet zou willen ruiken en komt terecht in situaties die een ander het liefste zou ontwijken. Wat ik heb begrepen werk je altijd alleen en ik kan me voorstellen dat je ook wel eens de behoefte hebt aan een soort van nabespreking/ evaluatie. Word jij opgevangen door een team?’ En hier hoefde ik helemaal niet over nadenken, het antwoord was er al uit voordat ik er op verdacht was. ‘Nee, ik heb niemand om me heen waarmee ik mijn emoties deel, simpelweg omdat ik de behoefte (nog) niet heb. Je hebt helemaal gelijk hoor, ik zie zo veel ellende, verminking en verdriet, maar op dit moment heb ik geen behoefte aan een praatgroep of vertrouwenspersoon. Ik neem de beelden met me mee en was de geuren van me af. Zoiets…’ Pas toen deze dame – die overigens uit belangstelling deze vragen stelde – weer onderweg was naar huis, besefte ik me dat ik niet helemaal eerlijk was geweest. Maar net wat ik zeg, dit besefte ik pas later. Tegen haar had ik aangegeven dat ik met niemand mijn emoties deel, maar eigenlijk deel ik mijn emoties met de hele wereld. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan, maar met mijn boek ‘Altijd werken in emotie’ heb ik onbewust heel veel steun mogen ontvangen door de lezers. Brieven, recensies, berichten, het kan niet op. Zo ongelooflijk veel reacties. Nee, het boek is niet geschreven om mezelf scherp en sterk te houden. Het boek heb ik geschreven om jullie te laten ervaren hoe het is om elke dag met de dood te worden geconfronteerd en hoe ik daar persoonlijk mee om ga. Toch wil ik niet ontkennen, dat de reacties mij laten blijven beseffen dat mijn werk nog steeds mijn hobby is.’ Daarom - nogmaals - aan al mijn lezers en volgers: Hartelijk dank!       Nieuwsgierig naar mijn boek? http://specialdeathcare.nl/boek